We treuren om het verlies, maar zijn ook dankbaar voor je geleefde leven.

Met mijn ogen toe kijk ik naar de zon.

Zo nu en dan laat ik stukjes

Leef Lief

Omdat jij het altijd zal zijn, terwijl ik je nu helemaal nog niet ken.

Stilstaan bij onszelf, onze échte noden.

Ik wens je een mooi en gelukkig jaar. Zo één met vele randjes van goud.

Waarom? Heeft iemand een gepaste verklaring waarom?Een reden voor dit leed, zonder dat het gaat over macht, gezag of rijkdom?

Veel liever zou ik bij je op bezoek komen. In het echt. Een kopje koffie en een koekje. Samen praten en lachen. Herinneringen over vroeger. Dan breng ik een boeketje bloemen mee, je lievelings. De geur verspreidt zich in de kamer. Op de achtergrond een liedje, zacht wiegend op de woorden die je spreekt. "Pakt u nog een koekske." Zeg je. "Want ééntje is geentje." En dat doe ik dan maar al te graag, zoals het vroeger ook ging.

Stappend door de bladeren in het bos, laat ik al mijn onnodige gedachten los.

Het moet niet nu.

Zo veel te doen, zo veel te weten.